Мяркуючы па ўспамінах маці, мне ішоў чацвёрты год. Я цяжка перахварэў на адзёр. Калі ачуняў, мяне выпумцілі з хаты ў двор.

Стаяла снежная зіма, здаецца, што ў маленстве ўсе зімы былі снежныя. Дзень быў сонечны. Снег іскрыўся, сляпіў вочы. І ўвесь свет пасля зваробы ўяўляўся абноўленым, прыгажэйшым.

Біліся вераб’і за крошкі хлеба на сметніку. На галінах вішні ў гародзе весела цівількалі сініцы.

Усё цікава. Але чым заняцца малому?

Каля хлява стаяла барана зубамі да сцяны. Але якая драбіна! І якая вышыня! А ўсіх нас не толькі ў маленстве, але і ў сталым узросце цягне ў вышыню – у неба; недарэмна людзі паляцелі ў космас.

Узлезці па баране можна вунь куды – пад самую страху хлява. Палез. А барана, як жывая, адарвалася ад сцяны і кульнулася з верхалазам у снег. Не ўдарыўся. Але як вылезці з-пад бараны?

Клікаць на дапамогу? Не. Ёсць жа і ў малога гонар! Ды і баяўся. Добра, калі выйдзе маці ці бабуля? А калі дзед Міначка?

Доўна я грэбаўся ў снезе – выбіраўся з-пад бараны. Выбраўся. Сам. І ад таго адчуў сябе пераможцам, героем, як бы за колькі хвілін падрос. І вынес перакананне: КАЛІ ДОБРА ПАСТАРАЦЦА, ТО МОЖНА І САМОМУ ВЫБРАЦЦА  З БЯДЫ. Невялікай. Але калі бяда вялікая, то кліч на падмогу людзей. Людзі памогуць.

Іван Шамякін

З кнігі “Промні маленства”