Я стаю, гляджу ў акно.
Там цікава, бы ў кіно!
Чорны кот на тратуары,
вецер разганяе хмары,
вунь варона, вось сінічка,
на галінцы рукавічка.
Людзі йдуць туды-сюды,
пакідаючы сляды.
Хто на санках, хтосьці ўлёт.
І паўсюдна снег і лёд!

Для чаго было маніць,
быццам горла мне баліць?!

– Мама, ну хваробу тую!
Я на ўрок хачу сама!

Што ад хітрыкаў ратуе?
Не таблеткі, а зіма!

Вольга ГРОНСКАЯ